PAPEGAAIDUIKERS VAN THE ISLE OF MAY
Waarom The Isle of May?
Dit blog is bedoeld om informatie te geven over The Isle of May. Een uitzonderlijk eiland waar vogelfotografen die papegaaiduikers willen vastleggen, hun hart kunnen ophalen. Door de combinatie van informatie over het eiland, hoe er te komen en mijn fotografische resultaten, probeer ik voor geïnteresseerden de drempel om het eiland zelf te gaan bezoeken (voor zover die al bestaat) weg te nemen. Geloof me: het is de moeite meer dan waard.
The Isle of May (TIM) is een eiland aan de Schotse oostkust. Ik kwam er terecht toen ik op een 'papegaaiduikerfotografiereis' was naar de Farne Islands nabij Seahouses, maar dag na dag de boottrip naar de Farne-eilanden werd afgezegd door slecht weer of een ongelukkige stroming. Oriëntatie op alternatieven leverde het Schotse TIM op, op 200 km van Seahouses. Een dagtrip naar dat eiland gaf me de overtuiging hier naar terug te moeten komen. En ik ben er inmiddels meerdere malen terug geweest.
Klik op de foto's en figuren voor een weergave op 100% formaat. Doen hoor, groter is mooier!
De geografische ligging van The Isle of May (bron: Google Maps®).
Hoe te reizen?
De meest eenvoudige en snelle manier om op TIM te komen is door te vliegen op Edinburgh en met de huurauto naar Anstruther (75 km) te reizen. De overtocht naar TIM kan op verschillende manieren worden gemaakt. Zelf heb ik gebruik gemaakt van de ferry vanuit Anstruther met de May Princess. Een comfortabele overtocht van 60 minuten (inclusief 15 minuten bewonderen van de zeevogels op de klippen vanaf de boot) brengt je bij de natuurlijke binnenhaven van TIM. Na deze overtocht meerdere malen te hebben gemaakt is mij bij gebleven dat de schipper en zijn bemanning de bezoekers echt als gasten zien en goed voor ze zorgen, Na aankomst is er 2,5-3 uur de tijd om op het eiland je eigen gang te gaan. Tijd genoeg dus om fotografisch vele kansen te krijgen.
Vanaf de haven van Anstruther gaat ook een snelle Zodiak boot (RIB). Voor de liefhebber zeker een optie, maar vergis je niet. Je bent niet langer (maar korter, want de Zodiak legt altijd aan nadat de May Princess is aangemeerd en moet ook eerder weer weg) op het eiland en de overstap in en van de boot is lastiger met de apparatuur die de gemiddelde (vogel)fotograaf bij zich heeft.
Vooraf boeken van tickets voor de boottrip naar TIM is te bevelen en kan via http://www.isleofmayferry.com/ De kosten bedragen (2017) 26 pond per persoon. Daarvoor ben je ongeveer 5 uur op pad.
Farne of The Isle of May?
Vooropgesteld dat het allebei prachtige locaties voor zeevogelfotografie zijn, zijn er fotografisch verschillende voordelen van TIM boven de Farne Islands.
Het is in vergelijking met de Farne Islands een veel groter eiland met verschillende wandelpaden waardoor het overgrote deel van het eiland te voet te bereiken is. Dat betekent dat een fotograaf zijn eigen plekje kan zoeken, afhankelijk van licht, wind, setting, compositie, beschikbare apparatuur (soort (tele)objectief, fullframe of crop body) en/of soort. Er zijn opties genoeg ongeacht de windrichting of zonnestand.
Verder is The Isle of May een Scottish National Nature Reserve, een beschermd natuurgebied dus. Dit houdt in dat de toegang strikt gereguleerd is. Het zeer beperkte aantal dagelijkse afvaarten naar TIM en de grootte van het eiland maken dat, zelfs tijdens het hoogtepunt van het broedseizoen er geen enkele sprake is van drukte op het eiland. Je kunt als fotograaf dus ongestoord aan het werk.
Als laatste en mogelijk wel het allerbelangrijkste: de vogels. In het seizoen 2017 waren er ongeveer 250.000 vogels aanwezig op TIM, waaronder 92.000 papegaaiduikers. Misschien zeggen deze aantallen niet veel, maar een invoelbare vertaling is: het wemelt er van de vogels. Overal vliegen papegaaiduikers ('puffins'), alken ('auks'), (bril)zeekoeten ('guillemots'), Noordse stormvogels ('fulmars'), kuifaalscholvers ('shags'), Noordse sterns ('arctic tern') en andere soorten om je heen. Maar de nadruk ligt voor dit blog op de papegaaiduikers.
The Isle of May is een typisch rotseiland met hoge klippen. Op het eiland bevinden zich een aantal oude vuurtorens die allemaal buiten dienst zijn. Het eiland wordt doorkruist door wandelpaden die overduidelijk zijn of worden aangegeven met behulp van paaltjes. Omdat de vogels tot naast de paden broeden is het logisch de paden niet te verlaten. En dat is ook niet nodig, er is meer dan voldoende ruimte en variatie om vanaf de paden alles te kunnen zien. In onderstaande foto's een indruk van TIM.
Een papegaaiduiker met een snavel vol zandspieringen (Ammodytes tobianus) voor zijn jongen in het broedhol.
En waar het uiteindelijk allemaal om draait: de papegaaiduiker
De papegaaiduiker (Fratercula arctica) is een lid van de familie Alken (Alcidae). De papegaaiduiker is op TIM aanwezig van medio maart tot en met medio augustus om te paren en te broeden. Buiten deze periode bevindt de papegaaiduiker zich op volle zee. Papegaaiduikers vormen paren voor het leven. Na de paring worden de eieren in broedholen gelegd. De papegaaiduikers komen elk jaar naar hetzelfde broedhol terug. De broedholen bevinden zich op de zachtere delen van het rotseiland.
Een indruk van The Isle of May met zijn klippen, uitgebreide wandelpaden en vooral rust. Daarnaast ook een plattegrond zoals die wordt verstrekt bij het boeken van de boottrip vanuit Anstruther.
Een overzichtskaartje van The Isle of May zoals dat verstrekt wordt bij het boeken van de boottocht vanuit Anstruther met The May Princess. Linksonder (Kirkhaven) is de aanlegplaats van de ferry te vinden. Vanaf dat punt lopen vele wandelpaden over het eiland.
Een papegaaiduiker vliegt aan over de kolonie.
Papegaaiduikers in de begroeiing vlak bij hun broedholen.
Fotografie van papegaaiduikers: 'door de voorgrond heen'
Zoals vaak bij vogelfotografie maakt variatie in een thema het thema interessanter. Dat betekent dat het voor het beste resultaat verstandig is om je vooraf goed te oriënteren op de mogelijkheden en inspiratie op te doen. TIM levert door de verschillende settingen en landschappen de mogelijkheid op om hier mee te spelen. Eenvoudige registraties van een niet bewegende papegaaiduiker kunnen hierdoor interessant worden.
Een techniek die ik daar zelf vaak voor gebruik is het 'door de voorgrond heen' fotograferen van mijn onderwerp. Ik kies mijn positie zo dat ik in de voorgrond een interessant (bijv. kleurrijk) object onscherp voor mijn hoofdonderwerp krijg. Met een extreem tele-objectief als een 500 mm met een groot diafragma (F/4.0) kan een prachtige depth-of-field worden verkregen die de foto een zachte en warme uitstraling geeft. Let altijd wel op de achtergrond van de opname. Ik geef er de voorkeur aan die heel rustig te houden, zodat geen aandacht wordt afgeleid van voorgrond en hoofdonderwerp.
Voorbeelden van deze techniek zijn de foto's rechtsboven en de onderstaande foto's.
Papegaaiduikers gefotografeerd 'door de voorgrond heen'.
Fotografie van papegaaiduikers: interessante opties voor statische registraties
De hiervoor beschreven techniek is een optie om een vrij statische registratie van het onderwerp interessant te maken. Maar er zijn meer technieken. Allemaal hebben ze als uitgangspunt dat er gefotografeerd wordt op ooghoogte van het hoofonderwerp. Dat betekent door de knieën of liggen. In geval van papegaaiduikers op de rand van een klip is dat lage standpunt minder kritisch omdat de achtergrond (vaak de zee in de diepte en de verte) een hoger standpunt niet verraadt.
Voorbeelden van technieken om een statische registratie interessant te maken zijn de onderstaande foto's.
De zandspiering in de snavel is een interessante toevoeging aan de foto links. De harde wind zorgt er voor dat de spiering er niet slap bij hangt, maar heen en weer wappert. Dat geeft de statische foto de benodigde dynamiek. De scherpte op de met zijn vleugels wapperende papegaaiduiker brengen de aandacht meteen naar het hoofdonderwerp in de groep.
Een interessante foto vertelt een verhaal. Welk verhaal dat is bij de linkerfoto vult ieder voor zich in. Maar de interactie tussen de twee papegaaiduikers maakt dat je je afvraagt wat er gaat gebeuren. De papegaaiduiker met een snavel boordevol zandspiering op de linkerfoto gecombineerd met de kleuren in die snavel maken ook zo'n eenvoudige registratie tot een leuk beeld. Dat maakt de papegaaiduiker natuurlijk ook tot zo'n gewild onderwerp.
Fotografie van papegaaiduikers: close-ups en kopportretten
Het spreekt vaak tot de verbeelding om een onderwerp van dichtbij vast te leggen, zodat alle details van de vogel goed kunnen worden bekeken. Het spreekt mij aan want het maakt duidelijk wat de moderne foto-apparatuur voor kwaliteiten te bieden heeft. Dat maakt een close-up ook tot een kritische compositie. Zo moet de scherpte optimaal zijn en de ruis in de donkere delen moet binnen de perken blijven.
Bij een close-up ben je, bijna per definitie, dicht bij het onderwerp. Dat maakt dat bij het gebruik van teleobjectieven de scherptediepte onvermijdelijk afneemt. Diafragmeren is dan vaak aangewezen om meer scherptediepte te krijgen, want bij een close-up is scherpte op alleen het oog vaak niet voldoende. In de onderstaande opname is het wenselijk dat de gehele kop inclusief de zandspiering in de snavel scherp zijn. Dat betekende dat ik voor deze opname (apparatuur Canon EOS 1DX Mark II met Canon 500 mm F/4.0 objectief en Canon 1.4x converter type III vanaf Gitzo-statief met Wimberley statiefkop) heb gediafragmeerd tot F 13 om voldoende scherptediepte te krijgen op een afstand van ongeveer 5 meter van het object (overige instellingen (1/320 s, ISO 1000, compensatie +1).
Een close-up van de papegaaiduiker met een snavel vol zandspiering. Gefotografeerd met F/13 om een voldoende scherptediepte te krijgen op de belangrijke delen van de compositie.
Fotografie van papegaaiduikers: actie!
Maar het vastleggen van actie is natuurlijk ook een mooie vorm van fotografie. Een hoge sluiternelheid is daarbij, zeker bij de razendsnel vliegende papegaaiduikers vereist. Ook daarbij is het weer van belang je goed af te vragen wat de betreffende beweging voor instellingen van de camera vergt. Een papegaaiduiker die recht op de fotograaf af komt vliegen heeft een grote snelheid ten opzichte van de sensor en zal het uiterste vergen van fotograaf en camera. Naarmate de beweging zich meer parallel aan de sensor afspeelt wordt er meer van de fotograaf gevraagd ('pannen') en minder van de camera. Immers, de vogel blijft in het scherpstelvlak. Hoogstens zal bij weinig contrastvolle omstandigheden (donker weer en donkere achtergrond) de camera moeite hebben met het vinden van de juiste focusafstand. Maak daarom, als het objectief die mogelijkheid heeft, gebruik van het beperken van de scherpstelrange. Door deze range goed te kiezen kan het goede focyspunt sneller worden gevonden en wordt 'pendelen', het blijven zoeken naar een focuspunt, verminderd of voorkomen.
De landing is relatief het meest eenvoudig vast te leggen. De voorwaartse snelheid is beperkt, de landingsplaats en dus het scherpstelpunt is vrij precies bekend, dus dat geeft fotografisch mooie kansen. Als dat dan nog gecombineerd kan worden met een stukje interactie, dan is het verhaal in de foto herkenbaar.
Vliegbeelden van de papegaaiduikers op The Isle of May. De foto linksonder is gemaakt op een klip tijdens een stevig wind. De papegaaiduikers vliegen dan niet zozeer, maar zweven op de wind op zoek naar een geschikte landingsplaats.
Papegaaiduikerlandingen met een verhaal. Links wordt de papegaaiduiker door een soortgenoot 'opgewacht'. Rechts de capriolen van een papegaaiduiker die door de stevige wind veel moeite heeft met landen. Zijn soortgenoten lijken in spanning af te wachten of het goed zal komen. En dat kwam het.
Ten slotte
Dank voor het lezen van dit blog. Mochten er nog vragen rijzen wat betreft een reis naar The Isle of May, dan beantwoord ik die graag. Stuur me in dat geval een berichtje via het contactformulier (zie boven; of klik hier).
Tot zover, beste groet,
Eric van Roon